نقدی بر کتاب هستی و زمان هایدگر در نظر به ذات و در ادراک: هوسرل هایدگر هگل کانت و ابن سینا و میرداماد

کتاب پیدایش فلسفه تحلیلی حاصل همایش یک روزه ای است که در سال 1995 در دانشگاه ریدینگ برگزار شد. ازجمله سخنرانان همایش که مقاله هایشان در کتاب آورده شده، عبارتند از: ری مانک، داگفین فولسدال، هانس اسلوگا و... در این مقاله ها پاره ای از اندیشه های اصلی فلسفه تحلیلی قرن بیستم به ویژه توجهی که در این قرن به زبان شده است، شناسایی و ارزیابی می شود.

همچنین در آن ها تعریف های گوناگون از فلسفه تحلیلی با روش شناسی و عمل فیلسوفان تحلیلی صاحب نام مقایسه می شود. توجه فلسفه تحلیلی به پدیدار زبان به روشنگری های عدیده ای در حوزه های گوناگون معرفت منجر شده است، اما فلسفه تحلیلی با کاوش های زبانی تعریف نادرستی است که نه جامع افراد است و نه مانع اغیار.

بحث از ذات در متافیزیک ارسطو، و سپس در سنت مشائی، فلسفه غرب و فلسفه اسلامی اهمیتی بنیادین داشته است. با نفی امکان شناخت ذات اشیا در سنت کانتی و نوکانتی، و به ویژه با انکار متافیزیک در پوزیتیویسم منطقی سخن گفتن از ذات اشیا ناممکن شد. اما با طرح دوباره متافیزیک در فلسفه علم و تلاش برای تبیین متافیزیکی رفتار فیزیکی و شیمیایی و زیستی اشیا و قوانین طبیعی، ذات گرایی با نگرش علمی وارد مرحله تازه ای شد.

این نگرش با بحث از «کلی»ها و «نوع طبیعی» در چارچوب «متافیزیک علم» غنای درخور توجهی یافت. کتاب حاضر فرآیندی از ذات گرایی سنتی تا ذات گرایی علمی است که به چیستی ذات عناصر تشکیل دهنده این جهان می پردازد. به لحاظ تاریخی ریشه ذات گرایی به سنت ارسطویی –ذات گرایی سنتی- بازمی گردد، بنابراین فرآیند تولید محتوا با طرح موضوع ذات گرایی ارسطو آغاز شده است. در ذات گرایی ارسطو، ویژگی ها، ذات شی هستند و ذات شی بیان کنندۀ تعریف شی است.

این تقریر از ذات گرایی با نقدهای لاک و تجربه گرایان بر متافیزیک و به تبع آن ذات مواج بوده است به طوری که باب گفت وگو درباره ذات گرایی تا اواخر قرن 1‍7 گشوده نشد. از قرن 17 به بعد، با مطرح شدن نظرات دکارت، نیوتن، لاک و لایبنیتس و از طرفی افول پوزیتیویسم منطقی در نیمه دوم قرن بیستم، مجددا رویکرد متافیزیکی و مباحث مربوط به آن مطرح شد.

هانس کونگ، الاهی دان و فیلسوف مسیحی کاتولیک درسال 1928 در شهر سورس سوئیس متولد شد. پس از اتمام تحصیلات مقدماتی به رم، مرکز مسیحیت کاتولیک رفت و در دانشگاه پاپ گریگوری در رشته فلسفه (1948- 1951) و الاهیات ( 1955- 1955) به ادامه تحصیل پرداخت.

در این مدت دو رساله به رشته تحریر درآورد: یکی در فلسفه با عنوان اومانیسم الحادی ژان پل سارتر، ودیگری در الاهیات با عنوان کارل بارت.

درسال 1951 برای گذراندن دوره دکتری الاهیات به فرانسه رفت و درموسسه کاتولیک پاریس و دانشگاه سوربن مطالعات فلسفی و الاهیاتی خود را ادامه داد. پس از اخذ درجه دکتری الاهیات به شهر لوزن بازگشت و به طور رسمی به کسوت کشیشی درآمد. در سال 1960 به دعوت دانشگاه توبینگن برای تصدی کرسی استادی الاهیات به آلمان رفت و تا زمان بارنشستگی درآنجا به تدریس پرداخت.

در سال 1962 به سمت مشاور الاهیاتی پاپ ژان بیست وسوم منصوب شد که در این سمت توانست اقدامات مهمی ازقبیل تنویر افکار الاهیاتی مقامات کلیسا، ایفای نقش اساسی در تشکیل شورای دوم واتیکان (1962-65) انجام دهد.

درسال 1963 رشته الاهیا ت تقریبی را به قصد نزدیک کردن مذاهب مسیحی و در نهایت ادیان مختلف به همدیگر تاسیس کرد که در نهایت به تاسیس موسسه تقریب ادیان انجامید. از این زمان به بعد بیشتر فعالیت های علمی و عملی کونگ درجهت ایجاد وحدت میان ادیان جهان سوق پیدا کرد.