زبان اسطوره؛ فرهنگ تحلیلی اسطوره شناسی (جلد اول)

همذات‌ پنداری چهره‌های خیر و یا شر در فصول مختلف کتاب ادیان عهد باستان به شدت استنباط می‌شود: براندن از پیشاتاریخ و اسطوره، به تاریخ ادیان گذر می‌کند؛ در فصول اوزیریس و گیلگمش، به نحوی رهروی ایزیس و گیلگمش را یکسان‌پنداری می‌کند، یا انکیدو و ایوب به خاطر دردهـایی که بر آنـها هموار مـی‌شود و شیوه‌ی سلوک معنوی‌شان به این‌همانی می‌رسند، ست، یهودا، هرودس و پونتیوس پیلاطس از آنجاکه مظهر شرارت‌اند و جز بدی تـراوشی نـدارند، هم‌ذات پـنداشته مـی‌شـوند.

در حـقیـقت هنـگامـی کـه می‌خواهیم ارتباط میان فصول این کتاب را دریـابیم، بـررسی هـریک از این چهره‌ها راه‌گشایی است برای شناخت معادل یا متضاد آنها در طول تاریخ و یا مقوله‌ی شیطان و فرشتگان که اینچنین نزدیک با ما و در ما زندگی می‌کنند، در فصول بیست و ســه و بـیست و چـهار چنـان بـررسی می‌شوند که ما هرگز بدین‌گونه بر آنها تعمق نکرده بودیم و به حضور دایم‌شان پی‌نبرده بودیم.