نقش فریدون توللّی در ادبیات سیاسی و اجتماعی حکومت محمدرضا پهلوی
قیمت اصلی: ۳,۵۰۰,۰۰۰ ریال بود.۱,۷۵۰,۰۰۰ ریالقیمت فعلی: ۱,۷۵۰,۰۰۰ ریال.
در این مجموعه شرح حال، آثار و نقش زنده‌یاد فریدون توللی (1298ـ1364 ش) در ادبیات سیاسی و اجتماعی دوران دیکتاتوری محمدرضا شاه پهلوی بررسی و ارزیابی شده است. نویسنده با استفاده از سروده‌های شاعر جلوه‌هایی از زندگانی و مبارزات او را به تصویر کشیده شده است. برخی از مباحث کتاب عبارت‌اند از: مام وطن در بند دیو استبداد و استعمار، سقوط دیکتاتوری و ورود توللی در عرصه مبارزات اجتماعی و سیاسی، توللی و ماجرای انشعاب از حزب توده ایران، مبارزه توللی با قوام‌السلطنه، مبارزه توللی با سیدضیاء‌الدین طباطبایی، مبارزه توللی با خوانین و سران ایل قشقایی، ماجرای نفت و نقش فریدون توللی در آن، معنی زندگی هنری ادبی و سیاسی اجتماعی توللی.
3 در انبار
| وزن | 480 گرم |
|---|---|
| نویسنده | |
| ناشر | |
| نوع جلد |
گالینگور |
| قطع |
رقعی |
| تعداد صفحات |
304 |
| وضعیت نشر | |
| نوبت چاپ |
چاپ اول |
| سال نشر |
1389 |
شاید این‌ها را هم بپسندید…
روی جاده ابریشم شعر
محمّد قهرمان زادهٔ ۱۰ تیر سال ۱۳۰۸ در تربت حیدریه ـ درگذشتهٔ ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۲، شاهزاده قاجار، پژوهشگر، مصحح و شاعر خراسانی است. او در ۱۰ تیر ۱۳۰۸ در روستای امیرآباد، واقع در هشت کیلومتری جنوب تربت حیدریه) متولد شد. در پنج سالگی مادرش درگذشت و در سیزده سالگی پدرش، و پس از آن خواهر بزرگش سرپرستی او را به عهده گرفت. در سال پنجم دبیرستان در مشهد با مهدی اخوان ثالث هم‌کلاس شد و این دوستی ادامه یافت. سال ششم ادبی را در دبیرستان البرز تهران به پایان رساند و سپس در دانشکدهٔ حقوق دانشگاه تهران در رشتهٔ قضایی ادامه تحصیل داد، امّا هرگز دنبال کار حقوقی نرفت و فقط به شعر پرداخت. وی از آذر ۱۳۴۰ به مدّت ۲۷ سال تا بازنشستگی به‌عنوان کتابدار دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه فردوسی مشغول به فعالیت بود. علاقهٔ محمد قهرمان در سرودن شعر، در غزل و به‌ویژه سبک هندی به اندازه‌ای بود که یکی از شعرای بنام غزل‌سرای هندی شد. او زبان بومی تربت حیدریه را به خوبی می‌دانست و بسیاری از اشعار وی که به زبان محلی سروده شده‌اند، در ردیف اول شعر بومی قرار دارند. از سال ۱۳۳۹ در منزل شخصی‌اش انجمن ادبی به‌صورت هفتگی برگزار می‌شده‌است. وی در سال ۱۳۳۸ با نوهٔ عموی خود به‌نام فرشته قهرمان ازدواج کرد و مقیم مشهد شد. در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۸۴ از سوی دانشگاه فردوسی مشهد و سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان خراسان رضوی و اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی در محل دانشگاه مشهد از وی قدردانی به‌عمل آمد. او صاحب تألیفات ارزنده‌ای از جمله چند مجموعه شعر است. در کارنامهٔ او همچنین تصحیح و چاپ چند دیوان از شاعران مختلف به‌چشم می‌خورد. کتاب «روی جادهٔ ابریشم شعر» وی در نهمین جشنوارهٔ بین‌المللی شعر فجر به‌عنوان اثر برگزیده در حوزهٔ شعر معرفی شد. محمدرضا شفیعی کدکنی در مورد محمد قهرمان می‌گوید: «در این خصوص حتی ملک‌الشعرای بهار آن خصوصیت یک شاعر محلّی را به‌صورت کامل، آن گونه که قهرمان دارد، ندارد.»
یک آسمان پرواز (مجموعه اشعار)
در این کتاب اشعار محمدعلی مجاهدی در بخش‌هایی جداگانه و بدین‌ترتیب آمده است:
غزل‌ها، تغزل‌ها و غزل‌واره‌ها که بخش عمدۀ این کتاب را دربرمی‌گیرد و در این باب اشعاری مثل عطر مناجات، از اوست، لحظۀ آبی (به شهدای بی‌نام و نشان)، برگرد (به بهانۀ بازگشت آزادگان سرافراز)، سایه، به من دست می‌دهد (به خاک پای علی (ع))، سنگ بنای عشق (به خاک پای حضرت موعود)، ردّ مظالم (سیاه‌قلمی است به شیوۀ شاعران جوان)، جمال شاهد غیبی، صفای اشک، خرمن گیسو، زبان چشم، وداع، گذرنامۀ کربلا، حدیث عشق و .... آمده است.
ترکیب‌بند‌ها قسمت دیگری از این کتاب است که اشعاری از این قبیل در آن امده است: جمال خدا آشکار شد (به بهانۀ میلاد امام رضا)، ترکیب‌بند کرامت (در ستایش کریمۀ اهلبیت)، قیامی دیگر (ماجرای سفر شام و شهادت حضرت رقیه)، اولین فدایی (به بهانۀ میلاد حضرت زهرا)، زمزمۀ عشق (زبان حال جابر انصاری در روز اربعین) و .... .
ترجیع‌بندها که در آن سه شعر با این عناوین آمده است: ترجیع‌بند علوی (در منقبت ابوالعجائب علی ابن ابیطالب)، یا علی! (اشارتی به حالات اهل سلوک در مسیر محبت آل الله) و ترجیع‌بند فاطمی (در مراثی حضرت فاطمه).
چکامه‌ها باب دیگری از این کتاب است که در آن این اشعار آمده است: شمسۀ طلا، دختر نور (میلاد حضرت زهرا)، بیا اینجا (به یاد مسجد جمکران)، وجه خدا (در ستایش اهلبیت)، گل همیشه بهار (در بردباری و مصائب حضرت سجاد)، علی را که می‌شناخت، پیام امید، سفرنامۀ کربلا و .... .
مثنوی‌ها بخشی دیگر از سروده‌های این شاعر معاصر است که در این بخش این اشعار آمده است: نقطۀ عطف، آفتاب رفته است، ناشناس همیشۀ تاریخ، مرد باش (سخنی با زائران بقیع)، زیارت، خط‌شکن و ... .
رباعی‌ها بابی دیگر از اشعار این شاعر ارجمند است که در آن اشعاری بدین‌قرار آمده است: زلال کوثر، اذان سرخ، هفتاد و دو خورشید، تلاوت، فاصله (نذر حضرت زینب)، داغ، در آینۀ آب، بر عرش نی، نگاه، پرستاری (نذر حضرت سجاد)، دل شکسته، تصویر علی، غم‌نامه، در راه طلب، ارادت دیرینه و .... .
قسمت پایانی این کتاب به قالب‌های دیگری که این شاعر معاصر در آنها به سخن‌سرایی پرداخته است و اشعاری مثل علی و مسیح، فال، گفتگویی با حافظ، قطعه، مبادا (در مصائب حضرت زهرا) و ... آمده است.
نمونه‌ای از رباعی‌های این شاعر که در این کتاب آمده، این رباعی است و با عنوان "یا علی می‌گفتم" سروده شده است:
می‌زد چو بلا صلا، بلی می‌گفتم اندوهِ نبی را به ولی می‌گفتم
در لحظۀ برخاستن از بستر درد تابم که نبود، یا علی می‌گفتم
خلقیات نیما
«خُلقیات نیما» پژوهشی است درآثار شاعر معاصر نیما یوشیج (۱۳۳۸-۱۲۷۴) مبدع شعر نو یا نیمایی، به قلم دکتر ابراهیم قیصری. در این کتاب علاوه بر آشنایی با خلقیات و سلوک نیما با آن‌دسته از اشعار وی که نمایاننده شخصیت و روحیات این شاعر بزرگ است آشنا خواهیدشد.
در ابتدای کتاب نویسنده به رابطه دوستی و پیوند جلال آل احمد و نیما اشاره می‌کند و بخش‌هایی از مقاله وی درباره نیما (پیرمرد چشم ما بود) را که اشاره به روحیات او دارد بازگو می‌کند:
«پیرمرد در امور عادی زندگی بی‌دست‌وپا بود، درمانده بود و اصلاً با ادب شهرنشینی اُخت نشده بود پس از این همه سال که در شهر به‌سر برده بود هنوز دماغش هوای کوه را داشت و بر چیزی جز لوازم آن‌جور زندگی تن درنمی‌داد. حتی جورابش را خودش نمی‌خرید و پارچهٔ لباس از این سرِ سال تا آن سر، در دکان خیاط می‌ماند. بسیار اتفاق افتاد که با هم سرِ یک سفره باشیم اما عاقبت نفهمیدم پیرمرد چه می‌خورد و به چه زنده است؟ در غذا خوردن، بد ادا بود: سردی و گرمی طبیعت غذاها را مراعات می‌کرد. شب‌مانده نمی‌خورد.»
پری‌خوانی
از بخت شکر دارم و از «کردگار» هم، که دوباره در غزل فارسی بهار شده است، و جنگ و جدل شعر نو و کهنه واقعا به پایان رسیده است. امروزه دیگر غزلسرایی نشانه ی کهنه گرایی نیست. اگر چند هزار قطعه شعر نوی خوب داشته باشیم در این سی چهل سال اخیر دو چندان آن غزل و رباعی نو داریم. قرار نیست که آینده به گذشته ببازد. اگر شاگردان هیچ گاه از استادان فراتر نمی رفتند و خود در حیطه ی پژوهش یا آفرینش هنر خویش همواره کهتر می ماندند، خلاف قاموس طبیعت و تجربه و واقعیت بود. اغلب شاعران مکتب نیما در دهه ی چهل و دهه های بعد، از خود او بهتر شعر نیمایی گفته اند. غزل، یک دو دهه بعد از نیما درجا زد و دچار کلیشه سرایی انجمن های ادبی شد، تا نسل دوم و به ویژه سوم پس از نیما پا به عرصه ی وجود نهاد. سایه که از نسل و هم نسل نیما بود، حقی در ارتقای غزل دارد. و البته بیش از او بزرگ بانوی غزل دیروز و امروز استاد سیمین بهبهانی. از جوان ترها به عمد نام نمی برم که به یاد نیاوردن، یا از قلم انداختن چند و حتی یک نام بلند در حق آنان جفا خواهد بود و کسی آن را به حساب حافظه ی بی حفاظ و نخ نمای من نخواهد گذاشت.