زمینه‌مندی تجارب عرفانی

چرا عارفان مسلمان هیچ‌گاه در مکاشفات‌شان مسیح را با تاجی از خار بر سر‌ و زخمِ صلیب بر دست و پا نمی‌بینند؟
چگونه است که عارفان مسیحی هیچ‌گاه سخن از نور محمدی نمی‌گویند؟
آیا تجربه فناء فی الله صوفیان همان تجربه نیروانای راهبان بودایی است؟ آیا همه عارفان نهایتاً از یک حقیقت، اما به زبان‌های گوناگون سخن می‌گویند؟ استیون کتز در دو‌‌ مقاله جریان ساز، بحث‌برانگیز، ودامنه‌دارش تلاش می‌کند با تحلیل ساختار سنت‌های عرفانیِ شرق و غرب به این پرسش‌های مهم و بنیادین پاسخ دهد.
از ‌نظر وی، تجربه‌های عرفانی همچون سایر تجارب ادراکی بشر، به شدت متأثر از زمینه‌های زیستی عارفان هستند، و از نظر معرفت‌شناختی هیچ راهی برای زدودنِ اثر این زمینه‌ها در شکل‌گیری تجارب عرفانی نیست.