رنج ایوب

«رنج ایوب» حالت ویژه‌ای در عهد عتیق دارد. آغاز آن مثل کتاب‌های تاریخی است اما اهمیت و جایگاهی که «شعر» در این کتاب دارد، مانع از آن می‌شود که این تصور به وجود آید. این کتاب چون دادنامه ژاندارک در محضر دادگاه روان در نورماندی و قضات قسی القلب آن بوده و می‌توان گفت کتاب ایوب یک درام است.

نویسنده سرگذشت دردناک ایوب، گمنام است و در هیچ جای عهد عتیق یا در جایی دیگر، برگه‌ای به دست نیامده است تا بتوان نام و زمان زیست نویسنده را به دست داد. ژان استینمن حدس می‌زند که نویسنده، فردی یهودی و بسیار تحصیل کرده و اهل سیاحت بوده است.

در عهد عتیق‌ و کتاب‌ ایوب‌ در بخشی‌ از مباحثه‌، جایی‌ که‌ اشخاص‌ به‌ شکوه‌های ‌ایوب‌ پاسخ‌ می‌دهند، از لویاتان‌ (نهنگ‌) و بهیموت‌ (اسب‌ آبی‌) سخن‌ می‌برند تا عظمت‌ آنان‌ را در آفریده‌های‌ خداوند به‌ رخ‌ ایوب‌ بکشند. استینمن‌ با استدلالی‌ عمیق‌ و بی‌نظیر بیان‌ می‌کند که‌ شاهکار خلقت‌، لویاتان‌ (نهنگ‌) و بهیموت‌ (اسب‌ آبی‌) نیستند بلکه‌ انسان‌ است‌ زیرا انسان‌ با وجود تمام‌ زبونی‌اش‌ جرأت‌ آن‌ را داشته‌ تا قادر متعال‌ و عادل‌ کیهان‌ را به‌ خود بخواند.

موضوع کتاب حاضر، آموزه‌هایی از کتاب مقدس درباره نقد و تحلیل مفهوم «رنج» است. در این کتاب، مفهوم «رنج» از جنبه الهی و کمال بخش خود، با نگاهی به زندگی حضرت ایوب، شرح داده می‌شود. ««ایوب» از سوی شیطان متهّم شده است که به تقوای خویش بی‌چشم‌داشت نیست.‌

«یهوه» به شیطان اجازه می‌دهد که نخست مال و منال و خانواده «ایوب» را بزند. شیطان از «یهوه» می‌خواهد خود ایوب را نیز بزند و وی را بیمار کند. «ایوب» در برابر تمام ناملایمات سر تسلیم و تعظیم فرود می‌آورد. بعد از سختی‌های بسیار «یهوه» ایوب را شفا و هر آن‌چه از دست داده، دو چندان به وی باز می‌گرداند.»