راز کوچک

«خوبان، مجموعه داستان‌هایی از تاجیکستان»، مجموعه‌ای از شش داستان کوتاه با عناوین «پیرمرد»، «خوبان»، «سه ساعت مرگبار»، «شاه اسماعیل سامانی»، «زخم زبان» و «نفس راحت» و سه نمایش نامه «فردوسی»، «راهزن و کوزه‌گر» و «پری دوشنبه» است، در سال ۱۹۸۲ برنده جایزه استروفسکی شوروی شده است.

در قسمتی از داستان «خوبان» می‌خوانیم:

«خوبان گرد و خاکی را که روی لباس هایش نشسته بود تکان داد، دست و صورتش را در آب رودخانه شست و دستی به موهای به هم ریخته اش کشید و آن ها را مرتب کرد بعد روسری اش را به سرش بست و روی کنده درختی نشست که در کنار دیوار و روبروی جاده اصلی بود. او هنوز به خودش نیامده بود که سه مرد، سوار بر اسب در جاده پیدا شدند.

خوبان از روی کنده درختی که رویش نشسته بود بلند شد و کنار جاده ایستاد. نفس نفس زدن و تپش قلبش دوباره اوج گرفت. شاخه‌های درختی را که جلویش بود را کنار زد و با دقت نگاه کرد. سریع صاحب را در بین سه مردی که سوار بر اسب بودند شناخت...».

کتاب «عریان در برابر باد» نوشته احمد شاکری از جمله آثار برجسته در حوزه ادبیات مقاومت است. داستان این کتاب در روستای کانی چاو در مرز ایران و عراق  می‌گذرد. ماجرای کتاب یک دهه پس از جنگ در این منطقه کردنشین می‌گذرد. بازمانده‌های حزب تجزیه طلب کومله که با تفکرات کمونیستی تلاش داشتند منطقه کردستان را در ابتدای انقلاب از ایران جدا بسازند دور یکدیگر جمع می‌شوند. آن‌ها از شکست‌های پی در پی که از در طول تاریخ خورده‌اند سرخورده و خشمگین هستند و می‌خواهند به هر شکلی که شده انتقام خود را از حکومت و رزمندگان بگیرند. زنی به نام منیژه رهبری این گروه را برعهده می‌گیرد. آن‌ها برای ضربه زدن به حکومت تصمیم می‌گیرند نیروهای فعال در منطقه را اعدام انقلابی کنند و اولین فردی که نشانه ‌می‌روند یوسف معلم روستای کانی چاو است.

رزمنده‌ای که در زمان جنگ در بخش اطلاعات عملیات کار می‌کرده است. تاروخ مامور انجام این کار می‌شود اما مشکلی در این میان است. یوسف همان کسی است که رودابه را برای تاروخ خواستگاری کرد و مقدمات رسیدن او به عشقش را فراهم کرد. اما حالا ماموریت دارد تا او را ترور کند. این کتاب با اطلاعات کامل نسبت به منطقه و افکار این گروهک به خوبی توانسته شخصیت‌های داستان را بپردازد و چالش‌های عمیق و جدی میان خواسته‌های آن‌ها ایجاد کند و از دل این تزاحم خواسته‌ها درامی جذاب و درگیر کننده خلق کند.

در ادامه برشی از این کتاب را می‌خوانید:

برمک همیشه محتاطانه عمل کرده بود و سیاست را در جزء جزء زندگی‌اش دخالت داده بود. ازدواج با دختر یکی از کادرهای ارشد حزب نقطه ی عطفی در زندگی‌اش شده بود و او با جهشی غیر قابل تصور به گلوگاه قدرت در تشکیلات حزب نزدیک شده بود چهره‌ی منیژه در هاله‌ای از دود سفید رنگ قلیان فرو رفته بود. برمک ورقه‌ای کم را که در نیم دایره‌ای کنار هم مرتب شده بودند تا مقابل صورتش بالا آورد. نگاهش از سرخی بی بی دل به گونه‌های برافروخته‌ی منیژه لغزید دود قلیان به سرفه‌اش انداخت منیژه نیم خیز شد و همانطور که به اشاره جوان سیه چرده را صدا می‌کرد نگاهش را لحظه‌ای روی ورق‌های برمک متوقف کرد و تک برگ بی بی را خواند.

«سراسر پنجره»، مجموعه داستان‌های منتخب جایزه ادبی طهران است.

در بخشی از داستان «تاپو» از این مجموعه داستان کوتاه می‌خوانیم: «حالا اگر پریسا دستش را بی‌هوا ببرد توی سوراخ کُنار دنبال خنجر فولادی کوچک و مار دستش را بگزد، شاید سراسیمه بدوند دنبال وانت که نرسیده به ده وسایل را خالی کرد و گازش را گرفت و رفت ـ که برساندشان بیمارستانی، جایی. اما دست توی سوراخ نمی‌برد. فقط چراغ می‌اندازد توی سوراخ تنه، بعد می‌دود طرف برادر و عموزاده‌هایش که بروند سروقت کلید. دیوار پشتی خانه، سنگ شانزدهم، ردیف ششم دیوار را که بردارند، کلید را پیدا می‌کنند.

معلوم است قفلی که شصت سال است باز نشده، زنگ زده و با بدبختی باز می‌شود. در هم که باز بشود، اگر چوبی، عصایی، دسته جارویی نداشته باشند که توی تارهای عنکبوت بچرخانند، نمی‌توانند وارد خانه بشوند. اما این کار را هم می‌کنند. بعد هم می‌روند تو و تا بالای طاق و چشمه را پاک می‌کنند و چهار نفری به تارهای عنکبوتِ آویزان از سروصورت هم می‌خندند. اتاق کناری انگار مطبخ هم بوده؛ چون دود یک طرف اتاق را سیاه کرده. آن‌طرفش هم روی یک تخت چوبی رختخواب چیده‌اند تا بالا و صدای موش از لابه‌لایشان بلند است.

حالا جیغ‌جیغ دخترها پسرها را وامی‌دارد رختخواب‌ها را از آن یکی درِ مطبخ، که به طرف دره پریزاد باز می‌شود، ببرند کنار دره که موش‌های ریز و درشت از گوشه‌وکنار لحاف و تشک‌های پرخاک و پوسیده همین‌طور بپرند بیرون. ظرف‌ها و دیگچه‌های کج‌وکوله و تاربسته و گلیم‌های بختیاری سنگین از خاک را هم که انداخته‌اند بیرون. بعد با کیسه گچی که از دکان همه‌چیزفروشی امامزاده خریده‌اند، تا جایی که دستشان می‌رسد، یک لایۀ نازک گچ روی کاهگل دیوارهای بی‌پنجره می‌کشند که مثلاً خانه رنگ‌ورویی بگیرد. سوراخ موش‌ها را هم گرفته‌اند. کمی نفت هم که بریزند این‌طرف و آن‌طرف، خیالشان از مار و مور هم کمی راحت می‌شود».