تو سیب و گندم تو خودِ حوا
قیمت اصلی: ۱,۲۰۰,۰۰۰ ریال بود.۶۰۰,۰۰۰ ریالقیمت فعلی: ۶۰۰,۰۰۰ ریال.
در این مجموعه شعرهایی در قالب های غزل، مثنوی، رباعی، دوبیتی و آزاد گنجانده شده که سهم غزل ها البته به مراتب بیشتر از دیگر قالب ها است و مرادی پایه اصلی کار خود را بر آن بنا نهاده است.
به لحاظ درونمایه نیز آنگونه که خود شاعر عنوان کرده مجموعه را به سه بخش تقسیم کرده است:
«در بخش اول سروده هایی مذهبی را آورده ام.
بخش دوم نگاهی است به حقیقت و عرفان و زندگی
و در بخش سوم به اجتماع پرداخته شده است.»
3 در انبار
| وزن | 330 گرم |
|---|---|
| نویسنده | |
| ناشر | |
| نوع جلد |
شومیز |
| قطع |
رقعی |
| تعداد صفحات |
199 |
| وضعیت نشر | |
| نوبت چاپ |
چاپ اول |
| سال نشر |
1390 |
شاید این‌ها را هم بپسندید…
بر بلندای بیستون: یادنامه‌ی استاد بهزاد کرمانشاهی
کتاب یادنامه‌ای جامع است که به بررسی ابعاد مختلف شخصیت و آثار یدالله بهزاد کرمانشاهی، شاعر پرآوازه کرمانشاهی می‌پردازد. این کتاب با مقدمه‌های ارزشمند شفیعی کدکنی و کزازی آغاز میشود که هر کدام از زاویه‌ای خاص به بررسی ویژگی‌های ادبی و اخلاقی بهزاد پرداخته‌اند.
بخش مقالات کتاب شامل نوشته‌هایی از پژوهشگران و ادیبانی همچون ایرج افشار، محمدرضا شفیعی کدکنی، میرجلال الدین کزازی و کامیار عابدی است که هر یک از منظری خاص به تحلیل آثار و اندیشه‌های بهزاد پرداخته‌اند. از جمله مقالات برجسته این بخش می‌توان به «بزرگ پنهان در مه» از فریبرز ابراهیم پور و «بررسی قالب‌های شعری و اوزان عروضی در اشعار بهزاد کرمانشاهی» اشاره کرد.
بخش خاطرات کتاب، گنجینه‌ای از یادداشت‌های شخصی دوستان و شاگردان بهزاد است که تصویری زنده از شخصیت این استاد برجسته ارائه می‌دهد. در این بخش خاطراتی از چهره‌هایی چون شهرام ناظری، رحیم معینی کرمانشاهی و مهدی اخوان ثالث آمده است.
بخش پایانی کتاب شامل اشعاری است که شاعران معاصر در رثای بهزاد سروده‌اند. از جمله این اشعار می‌توان به شعر مهدی اخوان ثالث و محمدرضا شفیعی کدکنی اشاره کرد.
این کتاب نه تنها مرجعی ارزشمند برای شناخت زندگی و آثار بهزاد کرمانشاهی است، بلکه تصویری از فضای فرهنگی و ادبی کرمانشاه در دهه‌های اخیر نیز ارائه می‌دهد.
چشمانت چشمه‌ی رنگ‌هاست
رفیق صابر شاعر بلند آوازه ی کرد (ـ1950م) در قلادزه (قلعه دیزه) کردستان عراق متولد شد. دانش نامه ی دکترای فلسفه ی خود را از دانشکده ی علوم انسانی صوفیه گرفت.
شعر او پاسخی است به پرسش های بنیادین انسان درباره ی فلسفه ی آفرینش و مسائل هستی شناسی، گم گشته گی ها و سرگشته گی های انسان. زبان شعر های رفیق صابر ریشه در سوررئالیسم دارد.
روی جاده ابریشم شعر
محمّد قهرمان زادهٔ ۱۰ تیر سال ۱۳۰۸ در تربت حیدریه ـ درگذشتهٔ ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۲، شاهزاده قاجار، پژوهشگر، مصحح و شاعر خراسانی است. او در ۱۰ تیر ۱۳۰۸ در روستای امیرآباد، واقع در هشت کیلومتری جنوب تربت حیدریه) متولد شد. در پنج سالگی مادرش درگذشت و در سیزده سالگی پدرش، و پس از آن خواهر بزرگش سرپرستی او را به عهده گرفت. در سال پنجم دبیرستان در مشهد با مهدی اخوان ثالث هم‌کلاس شد و این دوستی ادامه یافت. سال ششم ادبی را در دبیرستان البرز تهران به پایان رساند و سپس در دانشکدهٔ حقوق دانشگاه تهران در رشتهٔ قضایی ادامه تحصیل داد، امّا هرگز دنبال کار حقوقی نرفت و فقط به شعر پرداخت. وی از آذر ۱۳۴۰ به مدّت ۲۷ سال تا بازنشستگی به‌عنوان کتابدار دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه فردوسی مشغول به فعالیت بود. علاقهٔ محمد قهرمان در سرودن شعر، در غزل و به‌ویژه سبک هندی به اندازه‌ای بود که یکی از شعرای بنام غزل‌سرای هندی شد. او زبان بومی تربت حیدریه را به خوبی می‌دانست و بسیاری از اشعار وی که به زبان محلی سروده شده‌اند، در ردیف اول شعر بومی قرار دارند. از سال ۱۳۳۹ در منزل شخصی‌اش انجمن ادبی به‌صورت هفتگی برگزار می‌شده‌است. وی در سال ۱۳۳۸ با نوهٔ عموی خود به‌نام فرشته قهرمان ازدواج کرد و مقیم مشهد شد. در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۸۴ از سوی دانشگاه فردوسی مشهد و سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان خراسان رضوی و اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی در محل دانشگاه مشهد از وی قدردانی به‌عمل آمد. او صاحب تألیفات ارزنده‌ای از جمله چند مجموعه شعر است. در کارنامهٔ او همچنین تصحیح و چاپ چند دیوان از شاعران مختلف به‌چشم می‌خورد. کتاب «روی جادهٔ ابریشم شعر» وی در نهمین جشنوارهٔ بین‌المللی شعر فجر به‌عنوان اثر برگزیده در حوزهٔ شعر معرفی شد. محمدرضا شفیعی کدکنی در مورد محمد قهرمان می‌گوید: «در این خصوص حتی ملک‌الشعرای بهار آن خصوصیت یک شاعر محلّی را به‌صورت کامل، آن گونه که قهرمان دارد، ندارد.»
بر این رواق مقرنس
کتاب بر این رواق مقرنس تهیه مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری است این کتاب گزیده‌ی نقد و بررسی‌های شعر استاد علی معلم دامغانی است. این کتاب پژوهشی ارزشمند است در آثار این شاعر بزرگ پس از انقلاب که شعرها و ترانه‌های او برای مردم آشنا است.
درباره شعر علی معلم باید بدانیم که شعر او دو وجه دارد: وجهی عام که به زبان خواص است و وجهی خاص که به زبان عوام نزدیک تر است. وجه نخست شامل مثنوی است و وجه دوم شامل غزلیات، قطعات و قصاید. معلم در مثنوی های خود نوآوری بنیادینی را در امتداد قالب های شعر کلاسیک پی افکنده است.
به کار گرفتن اوزان غزل و قصیده در مثنوی و رویکرد به فضای شعر نیمایی، ضمن حفظ موازین کلاسیک، تعریفی فشرده از شعری است که معلم به ادبیات دهة اخیر عرضه داشته است. در اشعار معلم، تقریباً هیچ گاه به بیت یا مصراعی بر نمی خوریم که در آن ها وجه ادبی فدای حوادث و جریانات و هیجانات سیاسی و اجتماعی و… شده باشد. او تأثیر سنّت هزار و اند سالة شعر فارسی را به نحوی بسیار شگفت انگیز و زیاد در شعرش عرضه می کند. شعر او به واسطة نظم ممتاز، دیدگاه فکورانه و بینش عمیق شاعر، ممتاز و مشخص شده است.
اما به گفتة سعید هوشنگی و اکبر بهداروند به کارگیری تعبیرات مستعمل و تکراری، یکی از کاستی های موجود در غزل معلم است. استفاده از صحنه های خیال دیگر شاعران، از نمودهای دیگر نقص کلام وی است؛ به ویژه در غزل ها. دکتر صابر امامی می گوید: «آفرینش و توجه به اسطوره های خلقت، از مضمون های اساسی شعر معلم است.» از سوی دیگر محمد کاظم کاظمی در نقد اشعار معلم بیان می کند: «علی معلم یک سلسله هنرنمایی های زبانی دارد که بعضی شان اندک اند اما مجموعة این ها، زبان او را متمایز و پُربار ساخته است.
وجه مشترک همه این کارهای زبانی، خارج ساختن جمله از ساختار عادی و هنجار آن است.» جواد صالحی می گوید: «به گمان من، شعرهای این شاعر، مثل شاعران سبک هندی، برخوردار از ابهامی است که شاعر به عمد در شعرهای خود اعمال کرده است، و این ابهام ناشی از دیدگاه معرفت شناسی اوست و…» در این کتاب همچنین شاعران و نویسندگان دیگری نیز به نقد و تحلیل اشعار علی معلم پرداخته که از میان آن ها برخی یک شعر را برگزیده و آن را مورد نقد قرار داده اند.
یک آسمان پرواز (مجموعه اشعار)
در این کتاب اشعار محمدعلی مجاهدی در بخش‌هایی جداگانه و بدین‌ترتیب آمده است:
غزل‌ها، تغزل‌ها و غزل‌واره‌ها که بخش عمدۀ این کتاب را دربرمی‌گیرد و در این باب اشعاری مثل عطر مناجات، از اوست، لحظۀ آبی (به شهدای بی‌نام و نشان)، برگرد (به بهانۀ بازگشت آزادگان سرافراز)، سایه، به من دست می‌دهد (به خاک پای علی (ع))، سنگ بنای عشق (به خاک پای حضرت موعود)، ردّ مظالم (سیاه‌قلمی است به شیوۀ شاعران جوان)، جمال شاهد غیبی، صفای اشک، خرمن گیسو، زبان چشم، وداع، گذرنامۀ کربلا، حدیث عشق و .... آمده است.
ترکیب‌بند‌ها قسمت دیگری از این کتاب است که اشعاری از این قبیل در آن امده است: جمال خدا آشکار شد (به بهانۀ میلاد امام رضا)، ترکیب‌بند کرامت (در ستایش کریمۀ اهلبیت)، قیامی دیگر (ماجرای سفر شام و شهادت حضرت رقیه)، اولین فدایی (به بهانۀ میلاد حضرت زهرا)، زمزمۀ عشق (زبان حال جابر انصاری در روز اربعین) و .... .
ترجیع‌بندها که در آن سه شعر با این عناوین آمده است: ترجیع‌بند علوی (در منقبت ابوالعجائب علی ابن ابیطالب)، یا علی! (اشارتی به حالات اهل سلوک در مسیر محبت آل الله) و ترجیع‌بند فاطمی (در مراثی حضرت فاطمه).
چکامه‌ها باب دیگری از این کتاب است که در آن این اشعار آمده است: شمسۀ طلا، دختر نور (میلاد حضرت زهرا)، بیا اینجا (به یاد مسجد جمکران)، وجه خدا (در ستایش اهلبیت)، گل همیشه بهار (در بردباری و مصائب حضرت سجاد)، علی را که می‌شناخت، پیام امید، سفرنامۀ کربلا و .... .
مثنوی‌ها بخشی دیگر از سروده‌های این شاعر معاصر است که در این بخش این اشعار آمده است: نقطۀ عطف، آفتاب رفته است، ناشناس همیشۀ تاریخ، مرد باش (سخنی با زائران بقیع)، زیارت، خط‌شکن و ... .
رباعی‌ها بابی دیگر از اشعار این شاعر ارجمند است که در آن اشعاری بدین‌قرار آمده است: زلال کوثر، اذان سرخ، هفتاد و دو خورشید، تلاوت، فاصله (نذر حضرت زینب)، داغ، در آینۀ آب، بر عرش نی، نگاه، پرستاری (نذر حضرت سجاد)، دل شکسته، تصویر علی، غم‌نامه، در راه طلب، ارادت دیرینه و .... .
قسمت پایانی این کتاب به قالب‌های دیگری که این شاعر معاصر در آنها به سخن‌سرایی پرداخته است و اشعاری مثل علی و مسیح، فال، گفتگویی با حافظ، قطعه، مبادا (در مصائب حضرت زهرا) و ... آمده است.
نمونه‌ای از رباعی‌های این شاعر که در این کتاب آمده، این رباعی است و با عنوان "یا علی می‌گفتم" سروده شده است:
می‌زد چو بلا صلا، بلی می‌گفتم اندوهِ نبی را به ولی می‌گفتم
در لحظۀ برخاستن از بستر درد تابم که نبود، یا علی می‌گفتم
خلقیات نیما
«خُلقیات نیما» پژوهشی است درآثار شاعر معاصر نیما یوشیج (۱۳۳۸-۱۲۷۴) مبدع شعر نو یا نیمایی، به قلم دکتر ابراهیم قیصری. در این کتاب علاوه بر آشنایی با خلقیات و سلوک نیما با آن‌دسته از اشعار وی که نمایاننده شخصیت و روحیات این شاعر بزرگ است آشنا خواهیدشد.
در ابتدای کتاب نویسنده به رابطه دوستی و پیوند جلال آل احمد و نیما اشاره می‌کند و بخش‌هایی از مقاله وی درباره نیما (پیرمرد چشم ما بود) را که اشاره به روحیات او دارد بازگو می‌کند:
«پیرمرد در امور عادی زندگی بی‌دست‌وپا بود، درمانده بود و اصلاً با ادب شهرنشینی اُخت نشده بود پس از این همه سال که در شهر به‌سر برده بود هنوز دماغش هوای کوه را داشت و بر چیزی جز لوازم آن‌جور زندگی تن درنمی‌داد. حتی جورابش را خودش نمی‌خرید و پارچهٔ لباس از این سرِ سال تا آن سر، در دکان خیاط می‌ماند. بسیار اتفاق افتاد که با هم سرِ یک سفره باشیم اما عاقبت نفهمیدم پیرمرد چه می‌خورد و به چه زنده است؟ در غذا خوردن، بد ادا بود: سردی و گرمی طبیعت غذاها را مراعات می‌کرد. شب‌مانده نمی‌خورد.»
پری‌خوانی
از بخت شکر دارم و از «کردگار» هم، که دوباره در غزل فارسی بهار شده است، و جنگ و جدل شعر نو و کهنه واقعا به پایان رسیده است. امروزه دیگر غزلسرایی نشانه ی کهنه گرایی نیست. اگر چند هزار قطعه شعر نوی خوب داشته باشیم در این سی چهل سال اخیر دو چندان آن غزل و رباعی نو داریم. قرار نیست که آینده به گذشته ببازد. اگر شاگردان هیچ گاه از استادان فراتر نمی رفتند و خود در حیطه ی پژوهش یا آفرینش هنر خویش همواره کهتر می ماندند، خلاف قاموس طبیعت و تجربه و واقعیت بود. اغلب شاعران مکتب نیما در دهه ی چهل و دهه های بعد، از خود او بهتر شعر نیمایی گفته اند. غزل، یک دو دهه بعد از نیما درجا زد و دچار کلیشه سرایی انجمن های ادبی شد، تا نسل دوم و به ویژه سوم پس از نیما پا به عرصه ی وجود نهاد. سایه که از نسل و هم نسل نیما بود، حقی در ارتقای غزل دارد. و البته بیش از او بزرگ بانوی غزل دیروز و امروز استاد سیمین بهبهانی. از جوان ترها به عمد نام نمی برم که به یاد نیاوردن، یا از قلم انداختن چند و حتی یک نام بلند در حق آنان جفا خواهد بود و کسی آن را به حساب حافظه ی بی حفاظ و نخ نمای من نخواهد گذاشت.
