از نتایج سحر؛ شعر انقلاب تعریف، چیستی، ویژگی‌های و ابعاد

شاعران عصر انقلاب را به چند دسته می‌توان تقسیم کرد. گروهی از شاعران پیش از انقلاب به شهرت شعری رسیده و دوران درخشان شعری خود را پشت سر نهاده بودند. این شاعران در جهت‌گیری نسبت به انقلاب به چند دسته تقسیم می‌شدند. دستهٔ نخست شاعرانی که اندیشه، بینش، و نگاهی متفاوت با نگرش و اندیشهٔ انقلاب داشتند.

اینان هرچند گاه، متأثر از شرایط نوین، شعری می‌گفتند، ولی به همان سیاق و روش پیشین خود ادامه دادند. این دسته خود به دو گروه تقسیم می‌شدند؛ گروهی به سکوت گذراندند و گروهی با موضع مخالف با انقلاب سروده‌هایی در تقابل و تعارض و نفی انقلاب سرودند. گروه دیگر شاعرانی هستند که به قافلهٔ انقلاب پیوستند و ذوق هنر شعری خود را در خدمت انقلاب و ارزش‌های آن قرار دادند. استاد شهریار، مهرداد اوستا، مشفق کاشانی، و حمید سبزواری از آن جمله‌اند.

اما حقیقت آن است که هویت شعری انقلاب در نسلی از شاعران تکوین و تجلی یافت که جوان و پرشور بودند و با انقلاب بالیده و از سرچشمه‌های زلال اندیشهٔ انقلاب سیراب می‌شدند. این شاعران با نگاه و زبان متفاوت به میدان آمدند و در همان سال‌های نخستین انقلاب موفق به خلق آثاری شدند که همان آثار، «هویت شعر انقلاب» را به جامعه نمایاند و شناساند. با شروع جنگ تحمیلی ـ حدود نوزده ماه پس از پیروزی انقلاب ـ همین نسل شعری با حضور و پیوند نزدیک با مردم و جبهه، نمونه‌هایی مانا و مؤثر از شعر را رقم زدند که هنوز و همیشه بخشی از شناسنامهٔ شعر انقلاب محسوب می‌شود.