نقد مبانی سلفیه جهادی

گروه های تکفیری برای اولین بار به خیال برپایی خلافت اسلامی در سال های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۴ میلادی در مصر ظهور یافتند  و پس از تهاجم شوروی به افغانستان به آنجا روی آورند و به افغان العرب مشهور شدند. این افراد جهاد را واجب عینی می دانستند و با تمسک به فتاوای ابن تیمیه به تکفیر مسلمانان پرداختند.

تاکید فراوان این گروه ها بر جهاد باعث شد تا به سلفیه جهادی مشهور شوند. این گروه ها به بهانه برپایی حکومت اسلامی معتقد به هجرت و جهاد در هر مکان و زمان بوده و دموکراسی ایجاد شده در برخی از کشورهای اسلامی را از مصادیق بارز حکم به ماانزل الله دانسته و معتقدند باید با آن جنگید. آنها با ادعای ظهور جاهلیتی بدتر از جاهلیت دوران پیامبر اسلام (ص) حکم به کفر حاکمان اسلامی داده و تمام مناطق  جهان اسلام را دارالکفر معرفی می کنند.

طاغوت، جاهلیت، حکم به غیر ما انزل الله، دارالسلام و دارالکفر، هجرت، خروج بر حاکم، جهاد، عدو غریب و عدو بعید، دموکراسی، استعانت از کفار، ولاء و براء، تمسک به قاعده من لم یکفر الکافر فهو کافر، عذر به جهل، تترس و اعتقاد به ذبح مخالفان از جمله مفاهیمی است که در این کتاب به نقد و بررسی آن از دیدگاه سلفیه جهادی پرداخته ایم.