مبانی فکری سلفیه

سلفیه در معرفت شناسی نقل گرا بوده و ارزشی برای عقل قائل نیستند و در تعارض عقل و نقل، فهم عقل را ظنی دانسته و آن را غیر معتبر می دانند. مبنای نقل گرایی سلفیه بر روش ظاهرگرایی آنان تاثیر گذاشته و به شدت مخالف تاویل و مجاز در کلام هستند و به گفته ابن قیم شاگرد معروف ابن تیمیه، عقل و تاویل و مجاز سه طاغوت هستند که متکلمان به آن عمل می کنند.

آنان در مبنای هستی شناسی خود تمام مخلوقات را جسم و یا فعل جسم می دانند و به شدت با مجرد بودن روح، ملائکه و خدای متعال مخالف هستند. سلفیه در معناشناسی تاکید فراوان بر معنای ظاهری آیات صفات خبری دارد و به همین علت به تناقض در مبانی گرفتار شده است.

سلفیان در آیاتی مانند “واسئل القریه”، “نحن اقرب الیه من حبل الورید”، “اینما تولوا فثم وجه الله”، “هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن”، و احادیثی مثل “قلب المومن بین اصبعین من اصابع الرحمن” و امثال آن هیچ راهی جز تاویل و پذیرش مجاز ندارند و در باب صفات الهی مجبور به پذیرش لوازم تشبیه و تجسیم هستند