عشق در سه سنت هندویی، مسیحی و اسلامی با تاکید بر بهگود پورانه، عهد جدید و قرآن کریم

عشق از جمله موضوعاتی است که از آغاز پیدایش انسان تاکنون مناقشات متعددی را به خود اختصاص داده است. همیشه در صدر دغدغه‌های بشر بوده است و از اهمیت بسزایی برخوردار می‌باشد. هر یک از مکاتب و سنت‌های دینی تلقی خاصی از آن ارائه نموده‌اند. و جریان‌های متعددی در جهت تبیین آن شکل گرفته است.

در این پژوهش عشق در سه سنت هندویی، مسیحی و اسلامی با تأکید بر بهاگوته پورانه، عهدجدید و قرآن کریم مورد بررسی قرار گرفته است. از عشق در سنت هندویی با عنوان بهکتی به معنای عبادت مستمر عاشقانه و خالصانه و در مسیحیت با نام آگاپه در مفهوم محبت به خدای پدر و در سنت اسلامی و به‌ویژه قرآن با واژه حب از آن یاد شده است.

این عشق سوزان در وجود سالک سبب حیاتی تازه می‌شود و بـدین تـرتیب وصـال با حضرت حق محقق می‌گردد. دستاورد اصلی این نوشتار نشان داد که عـشق در بـهاگوته پورانه، عهدجدید و قرآن کریم سبب پالایش روح و جان عاشق می‌گردد. در هر سه سنت، با کمی تسامح باور بر ایـن است که انگیزه آفـرینش عشق بوده است.

آنچه نیز درنـهایت مـوجب رستـگاری و بهروزی انسان می‌شود عشق به خداوند است. در این راستا بررسی مقـایسه‌ای مفـهوم عـشق و شقوق آن در سنـت‌های مذکور در فهم متقابل آنها از یکدیگر مفید خواهد بود.