رویای خلافت جلد چهارم: وهابیت، جریان سلفی زیدی، دیوبندیه، جماعه التبلیغ و سپاه صحابه

گروه های تکفیری برای اولین بار به خیال برپایی خلافت اسلامی در سال های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۴ میلادی در مصر ظهور یافتند  و پس از تهاجم شوروی به افغانستان به آنجا روی آورند و به افغان العرب مشهور شدند. این افراد جهاد را واجب عینی می دانستند و با تمسک به فتاوای ابن تیمیه به تکفیر مسلمانان پرداختند.

تاکید فراوان این گروه ها بر جهاد باعث شد تا به سلفیه جهادی مشهور شوند. این گروه ها به بهانه برپایی حکومت اسلامی معتقد به هجرت و جهاد در هر مکان و زمان بوده و دموکراسی ایجاد شده در برخی از کشورهای اسلامی را از مصادیق بارز حکم به ماانزل الله دانسته و معتقدند باید با آن جنگید. آنها با ادعای ظهور جاهلیتی بدتر از جاهلیت دوران پیامبر اسلام (ص) حکم به کفر حاکمان اسلامی داده و تمام مناطق  جهان اسلام را دارالکفر معرفی می کنند.

طاغوت، جاهلیت، حکم به غیر ما انزل الله، دارالسلام و دارالکفر، هجرت، خروج بر حاکم، جهاد، عدو غریب و عدو بعید، دموکراسی، استعانت از کفار، ولاء و براء، تمسک به قاعده من لم یکفر الکافر فهو کافر، عذر به جهل، تترس و اعتقاد به ذبح مخالفان از جمله مفاهیمی است که در این کتاب به نقد و بررسی آن از دیدگاه سلفیه جهادی پرداخته ایم.

سلفیه در معرفت شناسی نقل گرا بوده و ارزشی برای عقل قائل نیستند و در تعارض عقل و نقل، فهم عقل را ظنی دانسته و آن را غیر معتبر می دانند. مبنای نقل گرایی سلفیه بر روش ظاهرگرایی آنان تاثیر گذاشته و به شدت مخالف تاویل و مجاز در کلام هستند و به گفته ابن قیم شاگرد معروف ابن تیمیه، عقل و تاویل و مجاز سه طاغوت هستند که متکلمان به آن عمل می کنند.

آنان در مبنای هستی شناسی خود تمام مخلوقات را جسم و یا فعل جسم می دانند و به شدت با مجرد بودن روح، ملائکه و خدای متعال مخالف هستند. سلفیه در معناشناسی تاکید فراوان بر معنای ظاهری آیات صفات خبری دارد و به همین علت به تناقض در مبانی گرفتار شده است.

سلفیان در آیاتی مانند “واسئل القریه”، “نحن اقرب الیه من حبل الورید”، “اینما تولوا فثم وجه الله”، “هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن”، و احادیثی مثل “قلب المومن بین اصبعین من اصابع الرحمن” و امثال آن هیچ راهی جز تاویل و پذیرش مجاز ندارند و در باب صفات الهی مجبور به پذیرش لوازم تشبیه و تجسیم هستند