افلاطون

آریستوکلس ملقب به افلاطون یا پلاتون دوّمین فیلسوف از فیلسوفان بزرگ سه‌گانه یونانی (سقراط، افلاطون و ارسطو) است. افلاطون نخستین فیلسوفی است که آثار مکتوب از او به جا مانده است. همچنین بسیاری او را بزرگ‍‎ترین فیلسوف تاریخ می‌دانند.

فلسفه را باید با افلاطون آغاز کرد، زیرا که به قول کارل یاسپرس فیلسوف آلمانی «افلاطون بنیانگذار آن چیزی است که برای نخستین بار از زمان او فلسفه به معنی راستین کلمه نامیده شد»، و سخن وایتهد فیلسوف انگلیسی که گفته است هر فلسفه‌ای که پس از افلاطون پیدا شده حاشیه‌ای است بر فلسفه افلاطون، سخن با معنایی است. شیرینی و شادابی و افسون «گفت و گو»های او حتی خواننده مبتدی را چنان مجذوب می‌کند که رساله‌ای را که خواندن آغاز کرده است تا پایان نبرد از دست نمی‌کند.

از این‌رو از هنگامی که متفکران باخترزمینی افلاطون را دوباره «کشف» کرده‌اند، یعنی از تقریبا دویست سال پیش، پژوهندگان فلسفه هر روز کتابی تازه به منظور روشن ساختن نکته‌ای از نکات فلسفه او به مشتاقان فلسفه عرضه می‌کنند و کتابی که ترجمه‌اش اینک در دست خواننده است یکی از کوتاه‌ترین نوشته‌هایی است که با این قصد تصنیف شده. نویسنده کتاب بورمان، استاد فلسفه در دانشگاه کلن آلمان است و هم اکنون این کتاب را در آن‌جا تدریس می‌کند. نویسنده کوشیده است خواننده را با سه موضوع از موضوعات اصلی فلسفه افلاطون، یعنی ایده و نظریه روح و نظریه فضیلت، آشنا سازد.