افسانه‌های آرام‌بخش

آیا روشن نیست که انسان مدرن با طرد و نفی خدا از صحنه عالم، نهایتاً و به آرامی خود را در جای او نشانده است و این آشفته بازار اندیشه ها و مواضع بنياناً متکثر و متشتت را ایجاد کرده است؟
آیا استدلال ها، تعقل ها ، و عقلانیت – همان مجموعه ای از آراء و اعمالی که فرد عقلانی می داند – ابرمرد مدرن آزاد و رها و مستقل از باورهای دینی می تواند از تاریخ و فرهنگ و جامعه و خویشتن او، رها و آزاد باشد و یا بشود؟
آیا استدلال و تعقل های ما انسان های فیلسوف و عالم و غیرفیلسوف و غیر عالم – چه فرقی می کند؟- می تواند آزاد و رها و مستقل از تاریخ و فرهنگ و جامعه و خویشتن خویش سرشار از عقال باشند؟
آیا انسان می تواند در مقام استدلال و تعقل و یا هر مقام دیگری و به طور کلی، خود را از
جميع تعلقات و تلقیات خویش تخلیه کند؟
آیا این آفاقی سازی استدلال و تعقل امکان پذیر است؟