مرگ و معنای زندگی در تجربه مسیحیان و مسلمانان

مردن، پیش‌بینی خودآگاهانه و تا اندازه‌ای انسانی ما از مرگ است. پیش‌بینی‌ای که دگرگونی‌های فردی و اجتماعی عمیقی را در سبک زندگی‌مان ایجاد می‌کند. این خودآگاهی ما را به داوری آن‌چه انجام می‌دهیم می‌کشاند. هر چه مرگ در معنای زیست‌شناختی‌اش با زنـدگی ستیـزه دارد و در نـقطه‌ی مقابل آن می‌ایستد، مردن به زندگی نزدیک است و با آن سروکار دارد. سخن گفتن از مرگ، شاید ترس‌آور باشد؛ ولی نیاندیشیدن به آن زیان‌بار است.

اگر اندیشیدن به مرگ را از زندگی بگیریم، اصالت و پویایی زندگی را ستانده‌ایم. مرگ، یک لحظه است ولی با تمام زندگی گره خـورده است و بیراه نیست که بگویم آن را می‌سازد. بر خلاف نیچه که گمان می‌برد برای “آن‌که زندگی هزاران بار خواستنی‌تر شود” باید مرگ را انکار کرد و به آن نیاندیشید، این کتاب بر این قاعده بنا شده است که زندگی، سراسر اندیشیدن به مرگ است. این کتاب نمی‌خواهد موضع رمانتیک‌ها را در ستایش از مرگ تقویت کند و در جانِ انسان‌های بیم‌ناک و رمیده‌ی از آن، برای این شبح ترسناک شکوهی دست و پا کرده، عشقی بیآفریند؛ بلکه می‌خواهد مرگ و معنایی که بـه زندگی مـی‌دهد را در تـجربه‌های روزمره‌ی دو گروه مسلمان و مسیحی جستجو کند.